Mijn naam is Tom, ik ben 17 jaar oud en ik val op jongens. Om de één of andere reden is dat veel makkelijker om neer te schrijven dan om luidop te zeggen. 

Ik krijg de woorden ‘ik ben homoseksueel’ zo moeilijk over mijn lippen. Telkens opnieuw is het alsof ze alles zullen veranderen.

Veel negatieve ervaringen heb ik nochtans nog niet meegemaakt. Zowel mijn ouders als mijn vrienden aanvaarden me zoals ik ben, maar wat als mijn opa of mijn leerkracht of mijn toekomstige baas dat niet doet?

Veel van mijn heteroseksuele vrienden begrijpen mijn aarzeling niet. Zij gaan ervan uit dat ik uit de kast ben en dat alle problemen daarmee opgelost zijn, maar uit de kast komen is geen eenmalige gebeurtenis. Ik moet telkens wanneer ik iemand nieuw ontmoet die stap zetten, telkens opnieuw dat stukje van mijzelf blootleggen. De enige andere optie is mijn seksualiteit actief verbergen en daar heb ik de energie niet meer voor. Ik ben homoseksueel en daar is niets mis mee.

Toch denk ik nog steeds dat het leven veel eenvoudiger zou zijn, mocht ik mij tot meisjes aangetrokken voelen. Heteroseksueel zijn is geen statement, homoseksualiteit lijkt dat wel. Mensen maken meteen associaties en veronderstellen zaken over mijn interesses en persoonlijkheid enkel en alleen omwille van mijn seksualiteit. Dat is soms heel vermoeiend en maakt het moeilijk voor mij om volledig open te zijn over mijn seksualiteit. Daarom zal ik maar blijven oefenen: mijn naam is Tom, ik ben 17 jaar oud en ik val op jongens.

Tom, 17 jaar