Enkele jaren geleden werd ik op oudjaar aangerand. Ik voelde me jarenlang geen slachtoffer, maar nu ga ik in therapie om dat te veranderen en het een plaats te geven. Het was niet mijn schuld, ook al had ik gedronken en was ik alleen.

Oudjaar met vriendinnen

Ik vierde een paar jaar geleden ik oudjaar met vriendinnen. Mijn ouders dachten dat ik bij Klaartje thuis zou eten en we daar spelletjes bleven spelen. In werkelijkheid hadden we stiekem heel wat drank gekocht en trokken we de stad in om het vuurwerk te zien en te dansen.

Om 2 uur 's nachts was ik mijn vriendinnen kwijt en besloot ik alleen, en heel dronken, naar huis te gaan. Het volgende dat ik me herinner, is dat ik huilend op de stoep zat, terwijl een paar meisjes de politie belden. De politie bracht me naar het ziekenhuis en contacteerde ook mijn ouders.

Blijkbaar was ik huilend teruggevonden en zei ik stamelend: 'dat ik niet wilde' en 'dat hij weg moest gaan'. Zelf herinner ik me enkel flarden van een man die mijn arm inhaakte, mijn borsten betastte en mijn handen in zijn broek probeerde schuiven. Na onderzoek bleek dat ik 'vermoedelijk' niet verkracht was.

Ik wilde gewoon vergeten wat er gebeurd was

De politie contacteerde me drie keer voor een robotfoto, hoewel ik duidelijk zei dat ik niets wist. Later werd de zaak geseponeerd. Ook mijn ouders drongen aan op een gesprek met hen, of anders met een professional. En mijn vriendinnen stuurden af en toe een berichtje, maar zwegen tegelijk uit schaamte en onwetendheid.

Ik probeerde te vergeten wat er gebeurd was. Ik sloot mijn herinneringen op in een kistje in mijn hoofd. De sleutel gooide ik weg. Ik maakte ruzie met iedereen, ik was zo kwaad: ze lieten me maar niet met rust!

Ik kan beginnen aan mijn verwerkingsproces

Ik heb jaren gezwegen: ik was dronken, ik liep zonder panty over straat, ik was zelf heel flirterig die avond. Ik vond ik dat ik mezelf geen slachtoffer mocht noemen: ik kon me niets herinneren, was niet verkracht en dus had ik geen recht op sympathie en begrip...

Tot een liedje op de radio plots alles veranderde. Alle woede, wrok, spijt en schaamte vond eindelijk een uitweg. Mama kwam meteen naar huis toen ik haar huilend opbelde.

En nu weet ik wel beter: het was niet mijn schuld, en ik bén een slachtoffer. Ik ben niet verkracht, maar wel degelijk aangerand. Wat er die nacht gebeurd is, is me altijd blijven achtervolgen. Maar ik ben niet alleen: er zijn zoveel meisjes én jongens zoals ik.

Volgende week ga ik naar een psychologe, en kan ik beginnen aan mijn verwerkingsproces. 
Het is gebeurd, maar ik kom hier doorheen.

Jelena, 20 jaar