Ik leerde mijn partner Ruben kennen op de universiteit en was meteen dolverliefd. Ons leven verliep volgens plan: we studeerden af, woonden samen en hadden dezelfde liefde voor reizen. Na enkele jaren werken, besloten we onze baan op te zeggen, ons appartement te verkopen en op wereldreis te gaan. En toen bleek ik zwanger.
Pil verstoord door de griep
Ik had een paar weken eerder de griep gehad, en die heeft blijkbaar de werking van mijn pil verstoord. Toen we het ontdekten, hebben we eerst een uur gezwegen. Daarna zijn we beginnen praten, en huilen.
Vier dagen later hebben we besloten om een afspraak te maken bij de dokter om abortus te bespreken. Die doktersafspraak en de afspraak voor de abortus zelf waren emotioneel moeilijk en ook best pijnlijk. Ik had een zeurend, knagend gevoel.
Mijn partner is de hele tijd bij me gebleven, en heeft mijn hand vastgehouden. Toen we thuiskwamen zijn we in de zetel gaan liggen en heeft hij me de hele avond niet losgelaten.
Abortus was voor ons de juiste keuze
Abortus was voor ons de juiste keuze: we konden ons kleintje gewoon niet genoeg bieden. We hadden geen huis, geen werk, weinig spaargeld én we stonden net voor de reis van ons leven.
Ruben en ik waren op dat moment in die fase van ons leven nog op onszelf gefocust. Het was de periode die normaal gezien voor het ouderschap komt. We waren er niet klaar voor. Financieel niet, materieel niet. We wilden ons kindje niet geboren laten worden zonder stabiliteit, en zonder zeker te weten dat we hem of haar niets zouden kwalijk nemen.
De emotionele weerslag kwam achteraf
De emotionele weerslag kwam pas maanden later, op rondreis in Bali toen mijn aandacht getrokken werd door een klein meisje dat met een hondje aan het spelen was.
Ik heb vier dagen in een hostelbed gehuild, maar mijn partner was mijn rots. Hij heeft me vastgehouden, getroost, eten in mijn mond gestoken met een lepeltje. Na die reis wist ik het zeker: dit is de man van mijn leven en de vader van mijn kinderen.
Gewenste zwangerschap na abortus
Ruben en ik zijn momenteel verloofd, een huisje aan het bouwen én zwanger. En dit keer voelt het heel anders. Het voelt helemaal goed. We gaan onze kleine meid (want ja, het is een meisje!) vertellen over haar broertje of zusje, en we gaan zeggen dat ze niet ons eerste kindje is.
We gaan ook zeggen dat we geen slechte mama en papa willen zijn, en we daar vorige keer niet zeker van waren. Maar dat we er nu helemaal zeker van zijn dat ze de beste ouders gaat krijgen die we kunnen zijn.
Nog 4 maanden. Ik tel ze al af.
Janne, 29 jaar