Ik ben een jaar geleden gestart met medicatie. In het begin was dat wel zwaar. Ik moest wennen aan twee keer per dag medicatie nemen. Eerst waren dat 5 pillen: drie ’s morgens en twee ’s avonds. Daarna ben ik overgeschakeld op twee pillen ’s morgens en één pil ’s avonds. Nu neem ik drie pillen ’s morgens en ’s avonds niks.
Mijn virale lading swingde de pan uit voor ik begon met de medicatie. Nu voel ik mij gelukkig opnieuw veilig. Niet alleen voor mezelf, maar ook naar anderen toe: door die medicatie ben ik niet meer besmettelijk. Het zal altijd moeilijk blijven, maar die veiligheid ervaar ik toch als iets positiefs.
De eerste weken verliepen oké. Daarna kreeg ik last gehad van buikloop en depressieve buien, maar al bij al was het minder zwaar dan ik had verwacht. Maar ja, ik was ook voorbereid natuurlijk, na tweeënhalf jaar positief te zijn. Ik had de diagnose al verwerkt en aanvaard. Dat is wel nodig denk ik, voor je met medicatie kan starten.
Ik ben nog maar een jaar bezig, maar de therapietrouw loopt goed. Er staat een reminder ingeschakeld in mijn gsm voor als ik het zou vergeten. Ik heb ook altijd medicatie voor drie dagen in mijn tas zitten. Als ik dan uitga of wegga en toevallig ergens blijf slapen, dan heb ik mijn pillen toch altijd bij me.
Op een jaar tijd heb ik mijn pillen nog maar twee keer vergeten nemen. Het gebeurt wel eens dat ik ze te laat inneem, maar over het algemeen heb ik er weinig problemen mee. Het enige lastige is dat ik na een nachtje stappen om 9 uur uit mijn bed moet voor mijn medicatie. Maar die medicatie heeft ook voordelen, hoor. Het heeft meer structuur gegeven aan mijn leven. Nu moet ik zorgen dat ik elke dag op tijd wakker ben (lacht).