Dries, 27 jaar - Ik kom van een plattelandsdorpje, niet ver van Zelzate. Tijdens mijn lagere schooltijd ben ik vaak gepest geweest, vooral om mijn overgewicht. Dat heeft er voor gezorgd dat ik weigerachtig stond om te erkennen dat ik homo was en om ermee naar buiten te komen.
Mijn coming-out was niet gemakkelijk. Ik voelde me eenzaam en dat heeft mijn homo-zijn getekend. Ik was vrij gesloten. De kentering is er gekomen door mijn verhuis naar Gent. Door naar Verkeerd Geparkeerd te gaan ben ik opener geworden.
Al in de lagere school gevoelens voor jongens
Ik herinner me dat ik tijdens mijn lagereschooltijd echt 'gevoelens' kon hebben. Dat ik niet naar meisjes keek maar naar jongens. Veel mensen vinden dat raar wanneer ik zeg dat het zo vroeg in mijn leven was.
Op m’n 15de kreeg ik gevoelens voor iemand die in mijn klas zat. Ik vermeed alle contact met die kerel. Ik wou niet met hem praten, omdat ik bang was om mij verkeerd te gedragen bij hem. Of om veroordeeld te worden. Het was een kantelmoment. Ik besefte dat ik het moest aanvaarden. Op mijn 17de heb ik beslist om te zeggen dat ik homo ben.
Na de eerste keer seks voelde ik me vies
De eerste keer dat ik seks had voelde ik me vies. Ik had het beeld dat ik nooit een one-nightstand zou hebben. Toen het toch gebeurde voelde ik me een slet. Ik belde een goede vriend op en deed m’n verhaal. Dat hielp me wel om het een plaats te geven.
Vroeger was ik ook vrij conservatief als het over relaties en seks ging. Een relatie was voor mij huisje, tuintje, boompje. Door er verder over na te denken zie ik het anders nu: ik vraag me af waarom seks en liefde automatisch gekoppeld moeten worden. Seks is in mijn ogen eerder op lust georiënteerd. Liefde heeft meer met genegenheid en tederheid te maken. Seks en liefde hoeven niet altijd bij elkaar te zijn.
Ik ben nu vrij experimenteel en denk veel na. Wat is seks? Wat doe ik daarmee? Moet seks binnen een relatie? Wat is een open relatie? Ik stel me daar veel vragen bij. Ik ben vrij progressief als ik het zo mag noemen. Een open relatie? Daar heb ik een positiever beeld over dan vroeger.
Een jaar geleden ben ik heel erg verliefd geweest op een jongen. Het werd niets. Daarna kwam het nieuws dat mijn ouders gingen scheiden. Eigenlijk kwam alles tegelijk op me af. Dat heeft me een tijdje in een depressie gebracht. Ik ben op eigen initiatief naar een psychologe gegaan en daar ben ik een jaar bij geweest. Dat was voor mij een groot kantelmoment. De manier waarop ik naar het leven kijk is er positief door veranderd.
Ik ben m’n psychologe erg dankbaar. Zij zei me dat een relatie een keuze is. Het is niet zoiets als een contract waar je voor de rest van je leven aan vastzit. Elke keer opnieuw is het een keuze en vraag je je af: ‘Wat wil ik?’. Luisteren naar je eigen antwoorden is belangrijk. Je antwoorden moet je aanvaarden. Een relatie is een opbouw van keuzes. Wil ik verder met hem? Wil ik met hem samenwonen?