Thierry loopt de Antwerp 10 Miles in een opvallend t-shirt van Hiv Run. Dit heeft voor hem meerdere betekenissen.
Thierry: Iedereen die een t-shirt van Hiv run draagt heeft ofwel zelf hiv, of is gewoon een sympathisant. Je kan dus helemaal niet zien of iemand met dat t-shirt hiv positief is of niet. Het is een dubbele boodschap. Mensen met hiv kunnen perfect sporten en gewoon leven leiden. En de tweede boodschap: je ziet helemaal niet aan mensen dat ze hiv hebben. Gelukkig maar.
Ik kan me voorstellen dat het voor sommige mensen te moeilijk is om dit t-shirt te dragen. Het kan emotioneel enorm zwaar zijn. Ik kan het nu wel... sinds een aantal jaren. Ik ben zes jaar geleden geïnfecteerd en toen zou ik dit nooit hebben gedaan. Zes jaar geleden lag ik stil in mijn bed. Niemand moest mij storen, ik wou alleen zijn. Maar ik heb de draad van het leven terug opgepikt en ik geniet van elke minuut. Maar het is een proces.
Thierry spot zijn moeder aan de zijlijn en loopt naar haar toe. Ze omhelzen.
Moeder van Thierry: Vroeger was sport niks voor hem. Ik denk dat hij wil bewijzen dat hij alles kan (lacht).
Thierry (al lopend): Mijn conditie is veel beter dan voor mijn besmetting. Gegarandeerd, ik kan nu veel meer aan. Maar dat is omdat ik het wil. Misschien heeft dat onrechtstreeks met hiv te maken. Omdat ik besef dat elke minuut die ik nu heb, te danken heb aan mijn medicatie. En ik neem mijn medicatie goed in. Ik leef, alsof ik elk moment dat ik kan opslorpen en leven, grijp.
Na de finish.
Thierry: Het is gelukt! Eén uur en negenentwintig minuten. Denk je dat de mensen die mij nu zien aan hiv denken? Ik denk dat niet. Die zien een camera en een frisse t-shirt en meer niet. Het zou toch mooi zijn, moesten mensen er wat meer over weten.
uit Hiv+, één, 2011