Als iemand je zegt dat je lelijk bent, doet dat pijn. Maar wanneer je lief zegt dat je daar lelijk bent...
Ik ben altijd een beetje onzeker geweest: geen slanke benen of lange lokken, geen grote borsten, geen tandpastaglimlach. Maar wanneer ik bij mijn vriend was, voelde ik me mooi. Althans tot op die ene dag.
Het was zomervakantie: het was warm weer en de rokjes waren kort. Vooral die van mij. Het spreekt voor zich dat we wat begonnen te experimenteren, en al snel veel meer van elkaar hadden gezien.
Toen Ruben me voor het eerst ging beffen, duurde het niet lang voor hij stopte en vroeg of ik hem niet wou pijpen in de plaats. Echt eerlijk vond ik dat niet, maar ik stelde me er geen vragen bij. Hij kwam klaar en daarna gingen we uit met zijn vrienden.
Op café hoorde ik Ruben met één van z’n maten praten. Ze waren aan het bulderlachen en aan het roepen. Ik dacht nog bij mijzelf: 'Ze zijn vast weer over "tetten" bezig'. Dat was hun lievelingsonderwerp.
Maar toen pikte ik flarden van het gesprek op en begreep ik dat het over mij ging. Terwijl Ruben even naar het toilet was, vroeg ik aan zijn maat waarover het ging. Die jongen, ondertussen straalbezopen, wist me te vertellen dat Ruben ons avontuurtje van deze namiddag had gedeeld en dat ik volgens hem "een lelijke pruim had".
Ik zakte door de grond. Dat was het dus. Nog nooit in mijn leven ben ik zo woedend geweest! Dat hij zoiets over mij durfde zeggen en in het openbaar dan nog wel!
Ik ben meteen naar huis gegaan zonder iets tegen Ruben of zijn maat te zeggen. Die laatste heeft het hem mogen uitleggen.
Dat was mogelijk het pijnlijkste moment van mijn leven. Achteraf bekeken trok ik me van die ene mening uiteindelijk niets aan, want sindsdien heb ik enkel complimenten gekregen van jongens. Nu denk ik zelf ook twee keer na voor ik iets zeg over een jongen zijn penis. Dit wil ik iemand anders echt niet aandoen.
Livia, 20 jaar