De jeugdbeweging was altijd supertof. Maar na dat met Sander voel ik me vies en kwaad. En het ergste is dat ik niet eens weet of hij wel schuldig is.
Op kamp gaven we samen leiding aan de kleintjes en dat was eigenlijk wel plezant. De derde avond, na enkele pintjes, begon Sander dubbelzinnige opmerkingen te maken. Maar ja, zat doen we allemaal wel eens rare dingen. Ik heb daar eens goed mee gelachen en enkele uren later zijn we allemaal gewoon gaan slapen.
Maar sinds die avond begon Sander eigenlijk te plakken. Hij probeerde vaak met mij alleen te zijn en als we dan alleen waren begon hij te zeggen dat hij mij wilt, dat mijn kont wel écht sexy was en nog zo van die uitspraken.
Eerst bleef ik ermee lachen, maar na een tijdje begon het toch wel irritant te worden. Sander bleef maar doorgaan en toen we op een avond de tenten aan het opruimen waren raakte hij mijn schouders en middel aan en nam hij enkele keren mijn hand vast. Uiteindelijk trok hij op een bepaald moment mijn hand tegen zijn broek om die daarna in zijn broek te steken.
Ik wou echt niet, maar ik durfde ook niet reageren. Ik besefte gewoon niet snel genoeg wat er aan het gebeuren was. Als hij wist dat ik het niet wou zou hij zo toch niet doen?
Misschien was het mijn fout, en had ik duidelijker moeten zijn. Nadat hij bleef proberen, heb ik hem uiteindelijk afgetrokken. Om ervan af te zijn denk ik. Na dat voorval heeft hij mij, gelukkig ook, met rust gelaten op kamp.
Ik voel me nu echt vies. Ik wou dit helemaal niet. Maar waarom heb ik hem dan in het begin niet afgewezen? Omdat ik dacht dat het een grapje was, maar was ik dan zo dom? Ik wil het aan iemand vertellen, eigenlijk aan iedereen van de jeugdbeweging, zodat ze weten wat een vieze kerel die ‘coole nieuwe gast’ wel niet is.
Maar ik weet niet eens of ik hem wel schuld van iets kan geven. Hij heeft me uiteindelijk nooit écht gedwongen… Of misschien wel? Ik weet het niet.
Ik weet wel dat ik het zo snel mogelijk aan minstens één iemand moet vertellen. Ik wil weten wat anderen denken. Ik wil bevestiging dat hij mij niet zo had moeten pushen en dat het niet mijn eigen fout is.
Laura, 20 jaar